'Kan de hond morgen bij jullie?' vroeg onze dochter. 'Is goed', zei ik, 'dan moet hij wel mee op ons rondje strand en duinen morgenochtend.'
Dus vanmorgen vielen wij iets voor half acht uit ons bed om te doggysitten. We wandelen vaker met onze dochter en haar hond, een husky, zonder haar was dit de eerste keer.
Op het strand vindt hij het heerlijk, maar wat hij nog lekkerder vindt, is struinen bij catamarans en strandhuisjes. En die staan er nu weer! Dan overheerst zijn neus en niet ons commando.
Na de eerste keer weglopen, gaf ik hem nog wat krediet, maar dat was niet wijs. Gelukkig kreeg ik hem toch zover dat hij nog een tweede keer bij me kwam. Hup de riem om. Net op tijd: er kwam een drietal ruiters aan. Paarden zijn ook interessant.
Na een half uurtje strand klimmen we omhoog om via de duinen weer terug te lopen. Vogels mogen zingen, die krijgen geen blikken. Konijnen wel. En die lieten zich vanmorgen graag zien, alsof ze weten dat er momenteel weer strenger gecontroleerd wordt op het aanlijnen en ze dus veilig zijn.
Bij een week bij week steeds meer droogvallend binnenmeer werden we toegezongen door kikkers, veel kikkers. Het kind in mij wordt blij. We hebben een brede sloot achter ons huis en dat we hier twintig jaar geleden kwamen wonen, klaagden de kinderen over kikkerherrie. Nu horen we nauwelijks nog kikkers. Dit geluid klinkt bij mij als muziek in de oren. En ook de husky luistert stil.